Dlaczego Kresy? Pomijam rodzinne pochodzenie, bo nie ono jest tu ważne, ale patrząc na historię naszego państwa z pominięciem tego obszaru, nie da się odtworzyć i zrozumieć polskiej duszy i mentalności. My jesteśmy po części stamtąd; z tych równin kresowych, z tego zapomnianego zaśpiewu w mowie a także z tego specyficznego myślenia i patrzenia na świat. Tak to widzę. O ziemiach, które kiedyś tworzyły I Rzeczpospolitą, jej wielokulturowość i świetność możemy zwykle mówić wyłącznie przy tablicy i mapie historycznej. A przecież jeżeli czegoś nie dotknie się samemu, nie zobaczy ma własne oczy - wiedza będzie niepełna. Dlatego trzeba tam być, jeździć, poznawać na nowo. Nie zapominając o szacunku do obecnych gospodarzy, którzy też są spadkobiercami tej wspaniałej spuścizny. Ona nas łączy i pozwala na nowo układać dobrosąsiedzkie stosunki i szukać odpowiedzi na trudne pytania.

Nauczyciele są nośnikami wiedzy, to od nich w dużej mierze zależy, jaki obraz danego wydarzenia będziemy mieli. Dlatego trzeba na nowo, razem z naszymi sąsiadami, odkrywać zapomniane wątki wspólnej historii, uczyć innego spojrzenia na przeszłość. Do tej pory zrealizowałam cztery projekty. Były to konferencje naukowo-metodyczne odbywające się raz w Polsce, raz na Ukrainie. Spotkania uczestników, wymiana doświadczeń, poglądów, poznanie najnowszych ustaleń historiografii to bezcenne doświadczenia dla wszystkich - stąd moja obecność w Fundacji Polonia Ruthenia.

Moje zainteresowania historyczne dotyczą powstania Styczniowego na Ukrainie. Jestem inicjatorem i współautorem eksponowanej w wielu miastach na Ukrainie wystawy: "Wolni z wolnymi. 1863 a Ukraina.", oraz wystawy "Polskie drogi do wolności". Od 2013 roku współtworzę program telewizyjny "Kurier Kresowy" w którym prowadzę felieton historyczno - krajoznawczy.

Uważam się za spadkobiercę (mam nadzieję, że nie wyłącznego) „Idei Jagiellońskiej". W Kresach kocham nie to, że były polskie, ale to, że stanowiły miejsce kontaktu z kulturami narodów kresowych. W takim poglądzie absolutnie unikam jednak kosmopolityzmu. Czuję się patriotą i jestem dumny z polskiego patriotyzmu w jego romantyczno-insurekcyjnym wydaniu.

Po ukończeniu studiów historycznych związałem się z fundacją Polonia-Ruthenia. Powody mógłbym wymienić rozmaite: sentyment do Kresów, pokrewieństwo ideowe, jak też możliwość uczestniczenia w ważnych przedsięwzięciach o charakterze naukowym i kulturalnym. Niepoślednią rolę w moim akcesie odegrał fakt, iż z przewodniczącym rady fundacji, który zaprosił mnie do współpracy, przyjaźniłem się już wtedy od dawna.

Od tamtej pory brałem udział w szeregu inicjatyw podejmowanych przez Polonię-Ruthenię. Za swoje najważniejsze osiągnięcie uważam organizację konferencji napoleońskiej „Za złotym orłem” w 2012 roku w Wilnie. Udało mi się wówczas pozyskać do współpracy czołowych napoleonistów z Polski i Litwy, a także – z pomocą moich nieocenionych przyjaciół – zaprosić do udziału młodzież z Białorusi.

W styczniu 2013 w porozumieniu z Oficyną Wydawniczą Volumen nadzorowałem prace nad 24-planszową wystawą poświęconą 150. rocznicy powstania styczniowego. Do tej pory ekspozycja była prezentowana w Warszawie (w tym w siedzibie NIK), Sosnowcu i Siedlcach.

Od czerwca 2012 roku zasiadam w zarządzie fundacji.

Na codzień zajmuję się publicystyką historyczną. Jednocześnie pracuję nad doktoratem, którego tematem jest recepcja szarży pod Somosierrą w Polsce.

Epoka napoleońska stanowi mój ulubiony okres historyczny. Czasami daję jej jednak odpocząć od swojej osoby. Wówczas lubię sięgnąć po którąś z powieści Tomasza Manna albo otoczyć się muzyką klasyczną. Względem tej ostatniej, szczególnie cenię Bacha za doprowadzenie polifonii na szczyty doskonałości (Sztuka Fugi!) oraz Beethovena za olbrzymi ładunek emocji.